Reflectie op de livestream ‘Leren van ouders: het verhaal van Sahar’
Door: Hanna van den Brule (projectmedewerker Regionale Aanpak Kindermishandeling) – 18 november 2021
Stil werd ik er van. Van de eerlijke en ontroerende en vooral menselijke verhalen, ervaringen en tips van ervaringsdeskundigen én hulpverlener(s).
Sahar, Marije, Suzanne en Ilona gaven (onder begeleiding van heel prettig gespreksleiderschap van Mirjam) vanmiddag tijdens een live panelgesprek een inkijkje in hun leven. Sahar en Marije als kinderen die opgroeiden in een onveilig gezin, Ilona als moeder in bijzonder stressvolle omstandigheden waardoor haar oudste dochter met haar gedrag een spiegel voorhield én Suzanne die als hulpverlener het verschil voor Marije wist te maken.
Beschadigde ouders
Soms ís het verdraaid lastig kalm en geduldig te blijven naar je kind toe. Wat heb je dan hard een partner of een netwerk nodig! Hoe red je het als die er niet zijn?
Dit blijft me bij na dit panelgesprek: de milde manier waarop er gesproken wordt over de ouders die (Sahar beschreef een paar pittige voorbeelden) behoorlijk de grens over gingen.
Wat fijn dat er verder gekeken werd, bijvoorbeeld naar de achtergrond of cultuur van de ouders zelf. Mishandeling of verwaarlozing is soms (lees: meestal) pure onmacht. Als je zelf niet geleerd hebt wat het is om veilig en liefdevol op te groeien, hoe weet je dan hoe je dat zelf kunt doen?
Die o zo belangrijke hulpverlener
Als er íets duidelijk werd in zowel de film over Sahar als het panelgesprek is de rol van de hulpverlener als mens. Ontwapenende voorbeelden (een auto vol stinkende paardenspullen)!
Dossiervorming en professionaliteit: natuurlijk belangrijk. Maar als hulpverlener is je belangrijkste tool gewoon precies zijn wie je bent: een warm en betrokken mens! In plaats van te focussen op professionele afstand zouden opleidingen moeten focussen op professionele nabijheid.
De sleutel naar herstel
Zo mooi beschreven door Sahar en Marije wat hen verder hielp: vertrouwen, diep vertrouwen dat je het kunt, dat je het redt; het kind zien áchter het gedrag; er zijn als het nodig is!
Ontroerend voorbeeld: Sahar neemt haar diploma in ontvangst met een baby op haar arm, zonder aanwezige familie; maar in een hoekje staat hulpverlener Suzanne! Dát komt binnen.
Diep respect voor Sahar, die de bewuste keuze maakte níet de gewoonten uit haar eigen jeugd mee te nemen in de opvoeding van haar eigen kinderen. Dat vraagt om moed.
Wat maakt je tot een goede hulpverlener?
Uit het panelgesprek hoorde ik vooral: jezelf zijn, écht luisteren (en de dingen horen die níet worden gezegd), eerlijk zijn en benoemen wat je doet en weet, je inleven in de situatie van de ouders en het kind. En vraag halverwege een traject (in plaats van eventueel achteraf) eens: ‘Hoe vind je dat het gaat? Wat gaat er goed en wat kan ik als hulpverlener beter doen?’
Tot slot
Dank voor alle eerlijke inkijkjes. Jullie verhalen kunnen écht het verschil maken, niet alleen voor hulpverleners. Keep up the good work!
Zal ik dan toch het vriendinnetje van mijn dochter gewoon eens vragen hoe het met haar gaat? Genoeg om over na te denken deze avond!